Afscheidsfoto

Hallo lieverds,

We zijn bijna 6 weken geleden onze reis begonnen met muziek van de Stones in het vliegtuig. Het toeval wil dat we ook met de Stones eindigen. We hebben kaartjes!!! Yeah. Helma en Hugo dank jullie wel. Wij een beetje aan het strand liggen en jullie druk bezig om kaartjes voor ons te regelen. Helemaal top.

En dan nog even het laatste verhaaltje voor we naar huis vertrekken. We zitten nu in Calangute, het noorden van Goa. Lekker genieten van zand, zee en zon.

Helaas heb ik vorige week vrijdag geen afscheid meer kunnen nemen van de kinderen. We waren van plan om vorige week dondermiddag voor de 1e keer de haren te gaan wassen van de kinderen. Ze hebben allemaal luizen. Niet dat het veel zal helpen tegen de luizen maar, ja, je moet ergens beginnen. Maar ik voelde me niet al te lekker en toen we donderdagochtend uit school kwamen toch maar even de temperatuur opgenomen. Oei, veel te hoog. Dus ik ben thuis gebleven en Colina ook omdat ze bezorgd was. Het begon onderhand op een ziekenboeg te lijken. My was die dag al met Marie afgereisd naar Jaipur om daar een specialist te zoeken. Ze had al langer dan een maand longontsteking en de antibiotica kuren werkten niet. Phillip was naar de dokter geweest in Sikar voor zijn luchtwegen. En twee andere meiden hadden maagproblemen.
Vrijdagochtend had ik nog steeds koorts dus bedrust en paracetamol. Colina is wel voor de laatste keer naar school gegaan. Toen ze terug kwam had ze een verrassing. De schat had samen met de kinderen een afscheidsfoto voor mij gemaakt. Geweldig toch!
Ram Singh had de kinderen uitgelegd dat het de laatste keer was en had het gebaar gemaakt van een vliegtuig dat de lucht ingaat. Of zoals de kinderen vaak roepen als ze een vliegtuig zien, helicopter, helicopter! Kale melenge, see you tomorrow! Nahi, No.
My was er ook voor de laatste keer. Voor haar gezondheid was het beter om uit dit gebied te vertrekken. Dus heeft Colina samen met My als afscheid ballonnen uitgedeeld aan alle kinderen. Waar je ze toch niet gelukkig mee kunt maken.

Zaterdag hebben we afscheid genomen van de andere vrijwilligers en de familie. Nog een stip op ons voorhoofd, nog een armbandje en zelfs ik kreeg spontaan een omhelzing van een van de vrouwen. De laatste tijd werden ze toch al steeds vrijer. Ze kwamen al zonder te kloppen onze kamer binnen lopen. Wat een verschil met het begin toen ze als volledig in met rode kleden bedekte wezens rond schuifelden over het terrein.
Na de lunch zijn we vertrokken uit Sikar en zondagmiddag kwamen we vermoeid aan in Palolem. Zondagavond en maandagochtend nog steeds koorts. Wat te doen. Toch maar met een arts in NL gebeld voor advies omdat ik geen andere klachten had. Zij adviseerde om even te stoppen met de paracetamol om te kijken wat de temperatuur zou gaan doen en een plaatselijk ziekenhuis te gaan opzoeken voor bloedonderzoek. Het bezoeken van een plaatselijk ziekenhuis leek ons nou niet bepaald een aantrekkelijk idee. Hoewel de medische kennis en materiaal in de betere ziekenhuizen wel aardig goed is zijn de hygiënische omstandigheden vaak nog slecht. My was vorige week in een heel goed bekend staand ziekenhuis geweest in Jaipur maar toen ze de ruimte betrad waar ze haar urine mocht opvangen voor onderzoek schrok ze toch wel even. Er lag zeker een centimeter dikke laag urine op de grond.
Blijkbaar vond mijn lichaam het ook geen aantrekkelijk idee om naar een ziekenhuis te gaan want gelukkig, gelukkig de temperatuur steeg niet. En na nog een paar dagen van lichte verhoging nu weer helemaal top fit.


En ach, of je nou in Rajasthan of Goa zit, sommige dingen blijven hetzelfde. De koeien zijn ook hier heilig en dat hebben ze heus wel door. Ze gaan echt niet aan de kant. Het wisselgeld is soms een probleem dus krijg je een pakje kauwgom, een stukje chocolade of een snoepje terug als wisselgeld. Wat we hier wel weer zien zijn de ear cleaners. Dat zijn mannen die hier in Calangute rondhangen en naar onnozele toeristen gebaren dat er iets in hun oor zit. Ze komen dan gauw dichterbij, voelen aan een van de oren en stoppen er zonder dat je het merkt een steentje in. Dat steentje willen ze er best voor je uithalen. Tegen betaling uiteraard. Je krijgt een probleem van ze en ze lossen het voor je op. Helaas voor hen valt er aan ons niets te verdienen. Wij kennen deze goocheltruc al.
En natuurlijk, ook hier rijden ze als idioten. Maar ja, als je in reïncarnatie gelooft en mogelijk in een betere kaste terug keert op deze aarde is de dood misschien niet zo erg.

Wij denken er iets anders over en willen jullie graag weer terug zien.
Dus zullen we maar zeggen gauw tot ziens.

Dikke kus Jacob en Colina