Hathi Tiba

Hallo allemaal,

Its only rock and roll zong Mick Jagger in het vliegtuig van München naar New Delhi. Op het scherm voor ons het concert van de Stones in Hyde Park, Londen. Hoe leuk kun je de reis beginnen. Gelukkig viel de rock and roll in Delhi deze keer mee. We werden zelfs bijna rechtstreeks naar ons hotel gebracht. Enige lelijke opmerkingen van ons waren daar helaas wel weer voor nodig. Welcome back in India.
Zondagochtend werden we om 06.30 uur al opgehaald en om 07.30 uur zaten we al bij, geloof het of niet, een Mac Donalds, voor een ontbijtje. Ram Singh, de jongen die ons oppikte, wilde toch wel even heel graag laten zien dat er een Mac is. Samen met de Zweedse Johanna, die ze van het vliegveld hadden opgepikt wat pannenkoeken gegeten, ha, ha, lekker Indiaas.

Rond 14 uur kwamen we die dag aan in het dorpje Kanwar Pura,4 kilometer van Sikar. Madan Singh, degene die dit project is begonnen, begroette ons hartelijk en was blij dat we er waren.
We wonen hier bij de familie van Madan Singh. Zijn ouders, 2 broers van Madan en hun vrouwen en 2 kinderen, de zoon en dochter van Madan, en twee jongens die hier werken. Sommige familieleden zijn in dienst bij AVI. Iedereen heeft hier zijn eigen plekje. Wat ons direct opviel was dat opa en Madan Singh geen gezamenlijke kamer hebben met hun vrouwen, dat is strikt gescheiden. Ze hebben geen ruzie maar de mensen leven hier nog volgens oude tradities. De vrouwen zijn te herkennen aan hun traditionele kleding d.w.z. ze lopen allemaal in rode sari’s met een sjaal over hun hoofd en voor hun gezicht. Dus we hebben eigenlijk nog geen idee hoe hun gezichten eruit zien. Behalve oma dan, die neemt het niet zo nauw met haar hoofdbedekking. De laatste paar dagen wordt het wat losser en zien we zo nu en dan wat meer van hun gezichten. De vrouwen schuifelen geruisloos over het terrein en doen hun werk. Ze komen vrijwel niet van het terrein af. De mannen halen de boodschappen.

We wonen is een soort van ommuurd terrein met daarop de woning en wat bijgebouwen. Naast onze kamer wonen een aantal koeien en buffels. Dus elke dag wel verse melk en home made yoghurt. Toiletten en doucheruimtes zijn buiten. De emmer douche dus. Eerst het vuur aanmaken met wat hout, een ketel water erop, 10 minuten wachten en dan een heerlijke hot bucket shower.

En, dan, toch nog wat rock and roll. In Bandara Basti, de plaats waar we zouden gaan werken, is de overheid / politie bezig met de ontruiming van het tentenkamp. We zijn er donderdag even wezen kijken. Wat een triest beeld. De populatie van ongeveer 3000 mensen moet daar weg. De overheid wil het land gebruiken voor o.a. kantoren en een nieuw bus station. Dus alles wat de organisatie sinds 2008 daar had opgebouwd moest ook weg. Omdat het niet allemaal vlekkeloos verloopt werd het ook onveilig. Voor een deel van de nomaden is huisvesting op een andere plaats gebouwd. Dit zijn 8 blokken met flats van 2 hoog te zijn met voor ieder gezin 1 kamer. Voor een doorsnee gezin in India is dit natuurlijk veel te klein. Ander probleem is dat je op 2 hoog niet de koeien en geiten kunt laten grazen. Ze hebben er geen land bij gekregen. Daarnaast kunnen de meeste gezinnen niet verhuizen naar de nieuwe plek. Zij zijn niet geregistreerd, hebben geen ID en geen vaste woon of verblijfplaats. Waar ze dan wel naar toe moeten is de vraag.
De organisatie waar wij voor werken is sinds twee weken op de plek verder gegaan waar een aantal gezinnen naar toe gaan. Maar daar moet alles weer opgebouwd worden.

Op dit moment zijn er vooral Zweedse vrijwilligers en een Portugese. Drie studenten van een technische opleiding in Zweden proberen een systeem van zonnepanelen te plaatsen op een huis in aanbouw. Met de nadruk op proberen want het materiaal ligt nog in Chennai, ergens in het zuiden van India. Elke dag beloven ze dat het er aan komt maar tot nu toe helemaal niets. In deze woning willen ze gratis onderdak en faciliteiten bieden aan jongens en meisjes vanaf 8 jaar uit de laagste kaste. Hun ouders hebben geen geld om de kinderen naar school te sturen en hier kunnen de kinderen gratis wonen en studeren.

We zijn nu aan het werk in Hathi Tiba. Onze 1e indruk, wat een bende. De nieuwe huizen van 2 hoog zien er nu al beroerd uit. Open riool, slechte sanitaire voorzieningen, de mensen koken en leven op straat, er worden al weer hutjes en tenten gebouwd tegen de woningen aan en overal vuil, plastic, papier, stront etc.
Belangrijkste doel is op dit moment het vertrouwen zien te winnen van de bewoners. De organisatie kent deze groep nomaden ook nog niet zo goed. De mensen die hier wonen zijn van de NET kaste. Een lage kaste die bekend staan als drummers kaste. Ze worden ingehuurd bij festiviteiten, huwelijken en inzegeningen van winkels.

Elke ochtend, bij aankomst in Hathi Tiba gaan we eerst de wijk in om de kinderen te verzamelen en om contact te maken met hun ouders. De ouders en kinderen zijn over het algemeen best enthousiast. Sommigen nog wat wantrouwend maar dat heeft wat tijd nodig. Alcohol en tabak is een groot probleem. Als er wat geld is verdiend gaan de vaders eerst naar de slijter om drank en tabak te kopen. De mensen verdrinken hun ellende. Kinderen zien dit en doen dit na. Op school is dit uiteraard verboden. We zijn dan ook genoodzaakt om de kinderen op school te fouilleren op o.a. drank en ( pruim ) tabak. Triest om te zien dat kinderen van nauwelijks acht jaar al behoorlijk verslaafd zijn.

Een ander groot probleem waar we de hele week al mee bezig zijn is dat de kinderen worden geslagen. Zelfs door een stafmedewerker. Een keer werd een kind zelfs vast gebonden. Wij kunnen en willen dit niet accepteren. We hebben dit in gesprek gebracht wat niet echt gemakkelijk was. Vooral de stafmedewerker wil het op de Indian way doen en wij op de European way. Samen proberen we er wel uit te komen maar voorop staat dat er niet geslagen wordt.

De school is een soort van gemeenschapshuis. Er is een groep wat oudere meisjes die in de school Engelse les en naailes krijgen. Er staan acht antieke naaimachines. De rest van de kinderen blijft buiten. Meer ruimte is er niet. Deze kinderen zijn weer onderverdeeld in 3 groepen. Een special need group, voor kinderen met concentratie en leerproblemen. Een groep voor kleine kinderen en een first grade class. Basisonderwijs 3e , 4e klas schatten we zo in.
Het health care project en de hulp aan kinderen met een verstandelijke dan wel lichamelijke beperking moet opnieuw worden opgezet. Mogelijk dat we daar nog wat in kunnen betekenen.
Op dit moment is vooral het vertrouwen zien te winnen, sociale vaardigheden en flink wat structuur aanbrengen.

We zetten de kinderen, het zullen er gemiddeld 60 zijn, elke ochtend in een aantal rijen neer. Dit is gebruikelijk in India op de scholen. Er zijn 10 basisregels die elke dag worden herhaald, ze worden gefouilleerd, het volkslied wordt gezongen en zoals afgelopen dinsdag hebben we alle nagels geknipt. Denk nou niet dat dit allemaal gedisciplineerd verloopt. Het is soms echt chaos. Het zijn bijna verwilderde kinderen. We hebben al het een en ander mee gemaakt maar dit slaat soms echt alles. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat dit een nieuw project, in een nieuw gebied is en dat de meeste kinderen nog nooit naar een school zijn geweest. Ze zien er overigens wel redelijk verzorgd uit. Althans de kinderen die komen. De kinderen die niet naar school komen zien er beduidend slechter uit. Wat ook opvallend is zijn de relatief vele brandwonden die we zien. Kinderen spelen en vallen af en toe in de vuurtjes bedoeld voor het koken en om warm te blijven.

Wij hebben de first grade class nu onder onze hoede. Ongeveer 25 kinderen. We werken samen met een Indiase vrouw die Hindi les geeft. Wij doen de Engelse taal en het rekenen. Probleem is wel dat deze vrouw geen woord Engels spreekt maar met wat gebaren lukt het ook wel.
We willen maandag beginnen met de registratie van alle kinderen. Die is er namelijk ook nog niet. We willen studenten kaarten maken met daarop de namen, leeftijd, niveau en gedrag. Bedoeld om hun ontwikkeling te volgen.

We zijn dus lekker bezig. Hoewel het werken hier wel heel erg terug naar de basis is en het niet bepaald gemakkelijk is, bevalt het ons prima. En we hebben genoeg ontspanning. Af en toe even Sikar in met de tuktuk, een wandeling door het dorp, een verkleedpartijtje in Indiase kleding en komend weekend naar Jaipur. Met een aantal bekenden hebben we al telefonisch contact gehad ( de tamtam gaat hier snel ) en ontmoeten we wel in Jaipur.

Het gaat dus helemaal top met ons. We hopen dat jullie het ook goed maken natuurlijk.
Veel liefs van ons en tot de volgende keer.

Groetjes Jacob en Colina