Vrijdag papierdag!
Door: Jacob & Colina
Blijf op de hoogte en volg Jacob & Colina
21 Februari 2014 | India, Pushkar
Hallo, lieve mensen
Bedankt voor jullie aardige reacties. We zijn er blij mee en lezen ze echt met veel plezier.
Het is nu weekend en we zitten nu heerlijk in Puskar. Even weer een beetje in de bewoonde wereld. Het is een relaxed plaatsje bekend om de kamelensafari’s. Het is er redelijk toeristisch maar dat vinden we even niet erg.
Vorig weekend zijn we naar Jaipur geweest om Manoj en Ajay te ontmoeten. Wij kennen ze nog van een vorige reis. Om de een of andere reden hadden we bedacht om met een taxi te gaan i.p.v. de bus. De bussen zien er hier niet uit en ze rijden als maniakken. Achteraf misschien maar goed ook. Het was die ochtend behoorlijk mistig en veel auto’s, vrachtwagen en bussen reden gewoon gemiddeld 80 tot 100 kilometer. Sommigen ook nog zonder enige verlichting. Op dezelfde weg rijden dan ook nog ook fietsers, tractoren, tuktuks, brommers en lopen kamelen met karren er achter. Zo nu en dan een verdwaalde heilige koe die toevallig aan de overkant moest zijn. Voor een deel hadden we een vierbaans weg en dan nog regelmatig spookrijders die opdoemen in de mist. Pff, levensgevaarlijk. Wat een idioten.
Veilig aangekomen in Jaipur hebben we een leuke dag gehad met de jongens. Ajay kwam s avonds op de brommer van zijn dorp, 50 kilometer verderop. Erg leuk om ze weer te zien.
Jaipur is een toeristische stad maar het blijft er smerig. Behalve dan bij de bezienswaardigheden. Veel mensen, hele gezinnen wonen en leven er op straat. En we blijven ons nog steeds verbazen. Zo zagen we op straat een stalletje waar ze gebruikte kunstgebitten verkochten. Welke maat heeft U? Of we even wilden passen. Nou, nee, doe maar niet.
Het project begint aardig te lopen. We hebben best snel wat resultaat geboekt. De kinderen worden, althans in ons bijzijn, niet meer geslagen. Daarvoor hebben we wel de nodige discussies gehad om de verschillende culturen wat dichter bij elkaar te brengen.
Het leukste moment van de dag is wanneer we de families langs gaan om de kinderen op te halen. Ouders roepen al Namaste Coco. Namaste Jacob wil nog niet echt lukken.
Bij de ingang van de school ligt altijd een man heerlijk in het zonnetje op de grond. Naar nu blijkt heeft hij TBC. De zon is natuurlijk wel goed voor hem maar het ontbreekt aan medicatie en goed voedsel. Bij terugkomst laten we ons toch maar even testen bij de GGD.
Ons groepje groeit razendsnel. We hadden aan het begin van de week al 35 kinderen in de klas zitten. Het zijn er nu 50 op papier. Gelukkig is de opkomst wisselend en hebben we er gemiddeld 35. Blijkbaar toch wel interessant die blanke madam and sir. We denken erover om volgende week de klas te splitsen want de groep wordt te groot en het nivo ligt teveel uit elkaar. De foto’s voor de leerlingen kaarten zijn gemaakt dus we kunnen verder met het invullen van de gegevens. En dat valt behoorlijk tegen. Alle namen met de gezichtjes erbij, leeftijd inschatten, namen van ouders, broers en zussen en het nivo op de verschillende gebieden bepalen. Nog genoeg te doen.
Vrijdag papierdag? Nee, dan halen ze geen oud papier op. Daar doen ze hier niet aan. Vrijdag is de enige dag van de week dat de kinderen een A 4tje en een potlood krijgen om te schrijven of te tekenen. Een feest voor de kinderen. De rest van de week schrijven ze op lei bordjes met een krijtje. De lerares waar we mee samen werken en niet mee kunnen communiceren draait elke dag hetzelfde programma af. Eerst het Hindi alfabet en daarna nemen wij het over. Zij wil dat de kinderen elke dag het Engelse alfabet repeteren. Typisch de Indiase manier van les geven. Er zit geen enkele variatie in. De kinderen zeggen het alfabet op als een soort van uit het hoofd geleerd liedje zonder de betekenis te kennen. Wij schrijven de letters nu regelmatig in een andere volgorde op het bord en laten ze dan raden welke letter het is. Bij de meesten grote verwarring natuurlijk, zelfs bij de lerares, maar een aantal pikken het snel op.
Verder lijkt de hoofdluis een probleem te worden. Een aantal vrijwilligers hebben er al last van. Tot nu toe komen we er nog goed van af. Tip tip. Iedere ochtend wrijven we achter onze oren tee tree oil. Dat spul stinkt enorm maar lijkt wel te werken.
Onze Zweedse vrienden wachten nog steeds op materiaal uit Zuid India. Tomorrow, tomorrow horen ze al een aantal weken. De elektricien is er na veel zeuren eindelijk een dagje geweest. Hij komt pas weer wanneer het loon van dit dagje werken op is. Bijzonder. Hij werkt alleen maar als zijn geld weer op is.
Onderhand begrijpen ze er niets meer van. In het huis waar de kinderen komen te wonen moeten 135 schakelaars komen. Ze hebben geen idee waarom het er zoveel moeten zijn. Wij ook niet. De twee Zweedse jongens en een meisje dachten in het dorp wel even standaard inbouw contactdozen te kunnen kopen. Ze zijn bij een hout bedrijf terecht gekomen. Alle inbouw dozen mogen ze op maat van hout maken. Die hebben dus ook nog genoeg te doen.
Naast het werk vermaken we ons wel. De middagen brengen we vaak rustig door. Beetje de huishoudelijke karweitjes doen en wat luieren. Af en toe een praatje en een wandeling maken. We lopen wel steeds dezelfde route. Aan deze weg wonen familieleden van Madan en die zijn bekend met Westerlingen. In andere delen van het dorp kennen ze dit fenomeen nog niet al te goed en wordt de goed bedoelde belangstelling te groot. Soms kijken we even bij oma die de melk kookt op gedroogde plakken koeienstront of komt er zomaar een van de vrouwen bij ons langs om ons een Indiaas geluksbandje te brengen. Aardig toch!
Jullie allemaal een fijn weekend. Geniet ervan. Doen wij ook!
Liefs Jacob en Colina.
Bedankt voor jullie aardige reacties. We zijn er blij mee en lezen ze echt met veel plezier.
Het is nu weekend en we zitten nu heerlijk in Puskar. Even weer een beetje in de bewoonde wereld. Het is een relaxed plaatsje bekend om de kamelensafari’s. Het is er redelijk toeristisch maar dat vinden we even niet erg.
Vorig weekend zijn we naar Jaipur geweest om Manoj en Ajay te ontmoeten. Wij kennen ze nog van een vorige reis. Om de een of andere reden hadden we bedacht om met een taxi te gaan i.p.v. de bus. De bussen zien er hier niet uit en ze rijden als maniakken. Achteraf misschien maar goed ook. Het was die ochtend behoorlijk mistig en veel auto’s, vrachtwagen en bussen reden gewoon gemiddeld 80 tot 100 kilometer. Sommigen ook nog zonder enige verlichting. Op dezelfde weg rijden dan ook nog ook fietsers, tractoren, tuktuks, brommers en lopen kamelen met karren er achter. Zo nu en dan een verdwaalde heilige koe die toevallig aan de overkant moest zijn. Voor een deel hadden we een vierbaans weg en dan nog regelmatig spookrijders die opdoemen in de mist. Pff, levensgevaarlijk. Wat een idioten.
Veilig aangekomen in Jaipur hebben we een leuke dag gehad met de jongens. Ajay kwam s avonds op de brommer van zijn dorp, 50 kilometer verderop. Erg leuk om ze weer te zien.
Jaipur is een toeristische stad maar het blijft er smerig. Behalve dan bij de bezienswaardigheden. Veel mensen, hele gezinnen wonen en leven er op straat. En we blijven ons nog steeds verbazen. Zo zagen we op straat een stalletje waar ze gebruikte kunstgebitten verkochten. Welke maat heeft U? Of we even wilden passen. Nou, nee, doe maar niet.
Het project begint aardig te lopen. We hebben best snel wat resultaat geboekt. De kinderen worden, althans in ons bijzijn, niet meer geslagen. Daarvoor hebben we wel de nodige discussies gehad om de verschillende culturen wat dichter bij elkaar te brengen.
Het leukste moment van de dag is wanneer we de families langs gaan om de kinderen op te halen. Ouders roepen al Namaste Coco. Namaste Jacob wil nog niet echt lukken.
Bij de ingang van de school ligt altijd een man heerlijk in het zonnetje op de grond. Naar nu blijkt heeft hij TBC. De zon is natuurlijk wel goed voor hem maar het ontbreekt aan medicatie en goed voedsel. Bij terugkomst laten we ons toch maar even testen bij de GGD.
Ons groepje groeit razendsnel. We hadden aan het begin van de week al 35 kinderen in de klas zitten. Het zijn er nu 50 op papier. Gelukkig is de opkomst wisselend en hebben we er gemiddeld 35. Blijkbaar toch wel interessant die blanke madam and sir. We denken erover om volgende week de klas te splitsen want de groep wordt te groot en het nivo ligt teveel uit elkaar. De foto’s voor de leerlingen kaarten zijn gemaakt dus we kunnen verder met het invullen van de gegevens. En dat valt behoorlijk tegen. Alle namen met de gezichtjes erbij, leeftijd inschatten, namen van ouders, broers en zussen en het nivo op de verschillende gebieden bepalen. Nog genoeg te doen.
Vrijdag papierdag? Nee, dan halen ze geen oud papier op. Daar doen ze hier niet aan. Vrijdag is de enige dag van de week dat de kinderen een A 4tje en een potlood krijgen om te schrijven of te tekenen. Een feest voor de kinderen. De rest van de week schrijven ze op lei bordjes met een krijtje. De lerares waar we mee samen werken en niet mee kunnen communiceren draait elke dag hetzelfde programma af. Eerst het Hindi alfabet en daarna nemen wij het over. Zij wil dat de kinderen elke dag het Engelse alfabet repeteren. Typisch de Indiase manier van les geven. Er zit geen enkele variatie in. De kinderen zeggen het alfabet op als een soort van uit het hoofd geleerd liedje zonder de betekenis te kennen. Wij schrijven de letters nu regelmatig in een andere volgorde op het bord en laten ze dan raden welke letter het is. Bij de meesten grote verwarring natuurlijk, zelfs bij de lerares, maar een aantal pikken het snel op.
Verder lijkt de hoofdluis een probleem te worden. Een aantal vrijwilligers hebben er al last van. Tot nu toe komen we er nog goed van af. Tip tip. Iedere ochtend wrijven we achter onze oren tee tree oil. Dat spul stinkt enorm maar lijkt wel te werken.
Onze Zweedse vrienden wachten nog steeds op materiaal uit Zuid India. Tomorrow, tomorrow horen ze al een aantal weken. De elektricien is er na veel zeuren eindelijk een dagje geweest. Hij komt pas weer wanneer het loon van dit dagje werken op is. Bijzonder. Hij werkt alleen maar als zijn geld weer op is.
Onderhand begrijpen ze er niets meer van. In het huis waar de kinderen komen te wonen moeten 135 schakelaars komen. Ze hebben geen idee waarom het er zoveel moeten zijn. Wij ook niet. De twee Zweedse jongens en een meisje dachten in het dorp wel even standaard inbouw contactdozen te kunnen kopen. Ze zijn bij een hout bedrijf terecht gekomen. Alle inbouw dozen mogen ze op maat van hout maken. Die hebben dus ook nog genoeg te doen.
Naast het werk vermaken we ons wel. De middagen brengen we vaak rustig door. Beetje de huishoudelijke karweitjes doen en wat luieren. Af en toe een praatje en een wandeling maken. We lopen wel steeds dezelfde route. Aan deze weg wonen familieleden van Madan en die zijn bekend met Westerlingen. In andere delen van het dorp kennen ze dit fenomeen nog niet al te goed en wordt de goed bedoelde belangstelling te groot. Soms kijken we even bij oma die de melk kookt op gedroogde plakken koeienstront of komt er zomaar een van de vrouwen bij ons langs om ons een Indiaas geluksbandje te brengen. Aardig toch!
Jullie allemaal een fijn weekend. Geniet ervan. Doen wij ook!
Liefs Jacob en Colina.
-
21 Februari 2014 - 19:20
Manfred&Jacqueline:
Leuk zo'n autosafari op de openbare weg, lijkt ons wel spannend.
En wat die kunstgebitten betreft is ook wel lekker fris, ik heb aan Jacqueline al gevraagd voor een afdruk van haar gebit.
En wat betreft het achter de oren stinken is voor Jacob niet zo'n probleem, dan kan hij tenminste gewoon zijn scheetjes laten zonder dat er iemand hem de schuld ervan geeft.
Nou een fijn en prettig weekend,
Groetjes,
Manfred, Jacqueline, Daphne en Tessa XXXX -
22 Februari 2014 - 18:31
Jan En Yvonne:
Respect voor wat jullie doen, ook jeroen is onder de indruk.
keep up the good work.
gr. Jan en Yvonne @ work -
22 Februari 2014 - 20:47
Helma:
Weer prachtig om te lezen en de foto's te zien.
RESPECT voor jullie.
DK -
23 Februari 2014 - 14:12
Tineke:
OMG wat weer interressant om te lezen allemaal.
Die safari met de taxi ken ik ook van Egypte, niet normaal hoe hard die lui rijden.
En euh kijk jij ff uit met je haar Colina?? Bah..als jij die beestjes in je haar krijgt ben je er mooi klaar mee..
Ik lees het alweer, dit is MIJN land hahahahahahaha.
Geniet ervan, doe ik ook van jullie verhalen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
24 Februari 2014 - 13:31
Anouk:
Heee!
Weer fantastisch om jullie avonturen tot nu toe te lezen,
en mooie fotos ook.
die kunstgebitten haha moest er vreselijk om lachen mja tis beter als niks :p
ik hoop dat die luizen bij jullie uit de buurt blijven!!!
Xx anouk -
26 Februari 2014 - 11:34
Manon:
Leuke reisverslagen! Mooi om te lezen dat er vorderingen zijn in het project.
Dat deze kinderen zo blij kunnen zijn met een papier en een potlood.. Wauw! En dan kijk ik naar mezelf.. Ik denk dat ik meer dankbaar mag zijn met wat ik heb en krijg.. Erg inspirerend om jullie verhaal te lezen!
Ben erg benieuwd naar het volgende verslag!
Groetjes Manon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
