Ram ram

Ram, ram zeggen we elke ochtend tegen Madan Singh en zijn broer wanneer we naar het houtvuur lopen om warm water op te halen voor de douche. Ram, ram betekend zoiets als hallo en wordt hier in Rajasthan veel gebruikt.

Het was me het weekje wel. Met heel veel fantastische momenten en af en toe wat minder leuke dingen.
Zo was er vorige week vrijdag weer gedoe op het project. Het slaan van de kinderen is op onze 2e werkdag gestopt. We hebben toen serieus overwogen om te stoppen met dit project en weg te gaan. We willen daar geen deelgenoot van zijn.
Nu wilden ze onder dwang de haren knippen van een aantal jongens. Een paar liepen er natuurlijk weg maar een van de jongens werd hardhandig vast gepakt en er werd een stuk van zijn haar afgeknipt. Een duidelijk Nee knikken van mij en er afstand van nemen was voldoende om het te doen stoppen. Dit incident had direct tot gevolg we alle jongens tussen de 12 en 16 niet meer hebben gezien. Hoe dom kun je zijn. We zijn hier om de kinderen en ouders te motiveren en om ze voor plaatsing op een overheidschool voor te bereiden. Dat doe je niet onder dwang. En niet te vergeten dat dit project nog maar 4 weken loopt en dat de kinderen daarvoor nog nooit iets van een school hebben bezocht. Wil je het vertrouwen winnen dan zal dat via de geleidelijke weg moeten. School moet natuurlijk vooral fun zijn.

De ouders zien gelukkig steeds meer in dat het goed is om hun kinderen naar school te sturen. Hun enthousiasme lezen we af aan de reacties wanneer we ons ochtend rondje doen. Ze doen echt hun best om de kinderen op tijd en meestal gewassen naar school te krijgen. Geweldig!
En de kinderen zijn blij als we er zijn, roepen onze namen van de daken en zijn trots als ze weer een letter goed hebben geschreven. Daar doen we het voor!

Toen we maandagochtend bij de school aankwamen was, zeg maar het schoolplein en tevens open air klas, gebruikt als openbaar toilet. In de huizen, waar ze nog maar recent wonen, zijn toiletten. Alleen de toiletten zijn erg klein en het stinkt er. En omdat ze hun hele leven in tenten of beter gezegd onder dekzeilen hebben gewoond zijn ze het gewend om buiten hun behoefte te doen. Via Ramsingh zijn ze erop aangesproken en ze ruimen het maar lekker zelf op. In het gemeenschapshuis, die wij gebruiken als school zijn wel 3 toiletten, maar daarvan is de afvoer en het water nog niet aangesloten. De kinderen doen achter de school hun plas.
Vuist maken en de pink omhoog is”ik moet plassen”. Pink en duim omhoog en de hand heen en weer bewegen betekend “ik wil pani ( water )”.

De registratie begint zijn vruchten af te werpen. We weten nu ongeveer het niveau. In een meeting hebben we dan ook besloten om onze klas op te splitsen. First grade en second grade. Gelukkig hebben we hulp erbij gekregen van twee jongens uit Zweden die hier hun eindstage van 7 weken lopen voor de Zweedse sociale academie. Iets voor de SPH? Zij nemen nu de first grade en wij doen de second grade. Verder zijn er nog meer organisatorische maatregelen genomen om de boel op poten te krijgen. Het begint erop te lijken maar het verloopt allemaal moeizaam en weinig efficiënt.

Het schoolplein waar we les geven heeft veel weg van een vuilstortplaats. In het midden ligt redelijk schoon geel zand maar daarom heen is het een vreselijke bende. Dinsdagmiddag zijn we daarom met 3 harken en een paar handschoenen naar school gegaan om de boel op te ruimen. De kinderen wisten niet dat we kwamen maar binnen no time stonden er wel rond de 60 kinderen. We hebben ze uitgelegd wat de bedoeling was en echt, ongelooflijk, wat een enthousiasme en een plezier ze hadden bij het opruimen. Er werden emmers en schalen van huis gehaald en iedereen was druk bezig. We hebben twee hoeken aangewezen waar de rotzooi naar toe kon en een van de bewoners heeft de boel in de fik gestoken. Een deel is nu opgeruimd maar het is nog lang niet klaar.

En dan Woensdag. Wat een mooie dag. We hadden besloten om naar Ajay te gaan in Jamwa Ramgarh. Emiel en Phillip zouden onze klas wel overnemen. Even een kopje thee drinken dachten wij maar dat liep totaal anders. Alleen al de reis er naar toe. In Jaipur hebben we tientallen keren moeten vragen en bellen met Ajay om de juiste richting te vinden. De chauffeurs in India kennen alleen hun eigen gebied. Daarbuiten zijn ze afhankelijk van de plaatselijke bevolking. Route navigatie, bewegwijzering of kaarten zijn er niet. Wel naar de grote plaatsen maar niet als je, zoals wij, ergens in een klein dorpje moeten zijn. Afijn, uren later, zie ik de elektriciteitscentrale zoals Ajay had doorgeven en Colina opeens een bord met Prachi computers. Daar moeten we zijn. Ajay kwam er al aangelopen en bij het computer onderwijs zaakje was het een drukte van belang. Naïef als we soms zijn, dachten we nog,wat zou er aan de hand zijn. Bij het zaakje was op de grond een grote tekening van gekleurd zand en bloemen voor ons gemaakt met het woord welcome erbij. We kregen allebei een cadeau. Ik een ingelijste foto van Ganesh, de god waar deze plaats om bekend staat en Colina een doos met twee rijen armbanden. We kregen bloemen omgehangen, een rode stip op ons voorhoofd en alle studenten stelden zich een voor een voor. Het halve dorp was inmiddels uitgelopen om ons te zien. We kregen allerlei zoetigheden aangeboden en Ajay had de plaatselijke fotograaf ingehuurd om foto’s te maken. Deze bleef tijdens het hele bezoek bij ons de buurt om honderden plaatjes te schieten. In het computer zaakje hing een groot spandoek met allemaal foto’s van ons van het project waar we vorig jaar hebben gewerkt. We begrepen dit niet zo goed maar Ajay blijkt ons te gebruiken als inspiratiebron voor zijn leerlingen. Oké.
Toen door naar de tempel voor een puja, het brengen van een offer. Ook hier de nodige belangstelling en weer een rode stip op ons voorhoofd.
Na deze ceremonie door naar zijn huis waar de hele familie stond te wachten. Nee, toch, jawel, nog meer bloemen en weer een rode stip erbij. Hoe krijgen we dit er ooit weer af. De fotograaf was er natuurlijk ook weer, dus nog meer foto’s.
Binnen stonden twee stoelen voor ons klaar en we werden voorgesteld aan de familie. Er was een feestmaal voor ons bereid. Erg lekker allemaal maar het gaat toch iets anders dan bij ons. De gasten, wij dus, krijgen te eten en de hele familie kijkt toe en informeert belangstellend of het smaakt. Het is toch even wennen, maar zo gaat dat nou eenmaal hier. Toen was het tijd voor nog meer cadeautjes. Colina werd mee naar achteren genomen en kreeg van zijn vrouw een sari en bling bling armbanden. Ik kreeg een wel zeer kitscherig klokje en later kwamen ze nog aanzetten met een lichtgevende mini Tai Mahal. Uiteraard hadden we voor hun en de kleine baby ook wat meegenomen. De vader van Ajay zei dat we de volgende keer echt moesten blijven slapen en dat we hem altijd konden bellen als we problemen hadden in India. Hij had namelijk in de politiek gezeten en zou het dan wel voor ons oplossen. Altijd handig.
Na het afscheid toen we in de auto zaten keken we elkaar beduusd aan. Zo van, jee, dit was wel heel erg overweldigend maar prachtig.

En nu zitten we alweer in Pushkar. Het was vorig weekend zo lekker dat we nog maar een keer zijn gegaan. Nu met Mi en Johanna. Het eten bij de familie is goed, maar basic en eenzijdig.
Eigenlijk hadden we wel zin in gewoon een gebakken eitje maar eieren zijn er in Pushkar niet vinden. Hebben wij weer. Ook vlees, kip en alcohol zijn hier taboe. Pushkar is een pelgrimsplaats voor Hindoes en dus worden er strikte voorschriften gehanteerd. Maar ze hebben wel heerlijke palak paneer ( spinazie met kaas ) en momo’s ( gestoomde groente in deeg ). Wij eten ons buikje wel weer rond.

We hopen dat het met jullie ook goed gaat. Voor ons nog een weekje werken en dan beach time.
Heel veel liefs van ons tweeën.